Carla en Marijke hebben honderd keer samen gefietst: “Een gouden greep om ons te koppelen”

Carla (60) en Marijke (39) zijn sinds 2018 elkaars fietsmaatje en maakten afgelopen zomer hun honderdste rit. Carla: “Het samen fietsen geeft Marijke zelfvertrouwen.”

Vrijwilliger en deelnemer

Carla: “Officieel ben ik de vrijwilliger en is Marijke de deelnemer, maar eigenlijk zit daar weinig verschil tussen.” “Ik was eerst de bijrijder”, vult Marijke aan, “maar al vrij snel zei Carla dat ik ook best kon sturen en schakelen.” Sindsdien is juist vooral Marijke aan het sturen, remmen en schakelen op de elektrische duofiets. “Ik doe het meeste werk,” zegt Marijke lachend, “maar Carla fietst als een malle mee hoor!”

“Door mijn overgewicht durfde ik niet op mijn eigen fiets te rijden”

Marijke

Meer zelfvertrouwen

Carla vertelt dat ze eerst met iemand anders fietste die in het zelfde appartementencomplex woonde als Marijke. “Na een klein jaar ging het fietsen niet meer voor die meneer. Ik wilde wel met iemand anders fietsen en werd aan Marijke gekoppeld. Dat was een gouden greep.” Marijke beaamt dat: “Door Carla heb ik er een vriendin bij. Het was voor mij lichamelijk, maar ook psychisch goed om te fietsen op de duofiets. Ik had overgewicht en moest afvallen. Door mijn overgewicht durfde ik ook niet op mijn eigen fiets te rijden. Daarnaast heeft mijn bipolaire stoornis veel invloed op mijn leven. Ik kan heel gezellig zijn, maar wanneer het niet goed gaat met mijn medicatie, kan ik ook helemaal instorten en heb ik nergens zin in. Ik heb door mijn ziekte ook weinig vrienden. Gelukkig heb er ik door Carla nu een geweldige vriendin bij! We kunnen met elkaar lachen, huilen of de draak met elkaar steken.” Carla is trots op haar maatje: “Ik zie hoe het samen fietsen Marijke zelfvertrouwen geeft. Nu durft ze ook weer op haar eigen fiets te rijden.”

“De schildersroute zorgde voor een doel tijdens onze fietstochten”

Carla

Onvergetelijke honderdste rit

Carla en Marijke weten elkaar steeds weer te motiveren om te gaan fietsen. Op 14 september stapten ze op de duofiets voor hun honderdste rit. Carla: “Het was een warme dag met bijna dertig graden. We reden die zomer de Renkumse schildersroute en tijdens onze honderdste rit kwamen we bij het laatste schilderij van de route bij Kasteel Doorwerth. De schilderijen waren oude Renkumse meesters met vooral veel slootjes, koeien en weilanden erop. Het leuke aan die route was dat het fietsen op die manier een doel had.” Marijke voegt toe: “Sommige schilderijen vonden we eigenlijk helemaal niet mooi. Dan zeiden we tegen elkaar: ‘Hebben we hiervoor nu dat hele eind afgelegd?’ Maar dan konden we hem in elk geval afvinken.” Carla: “Ja, het laatste schilderij vond ik wel mooi.”

“We hebben nu 1922 kilometer gefietst!”

Tijdens de rit had Marijke geen idee dat het hun jubileumtocht was. Marijke: “Ik had het niet in de gaten, maar Carla wel!” Carla: “Marijke kon toen niet op de website waar je je rittenaantal ziet. Ik had een kaartje voor haar gemaakt met erop: ‘Gefeliciteerd, want het is onze honderdste rit!’ We zaten aan onze “vaste” picknicktafel in Heelsum toen ik het kaartje aan haar wilde geven. Er was alleen net een grote maaimachine bezig, dat beschouwden we maar als een feestelijke fanfare.” Marijke: “Een oorverdovende herrie!” Carla: “Nu kan Marijke het rittenaantal weer online zien en bijhouden. We hebben nu al 1922 kilometer gefietst, dus bij de 2000 hebben we weer wat te vieren.”

Pech op de fiets

Niet alleen de honderdste, maar ook de negenennegentigste rit bleef de dames goed bij. Carla: “Toen hadden we in Renkum een lekke band, vlakbij een restaurant, op zo’n beetje de beste plek dus die je maar kunt bedenken voor een pechgeval.” Marijke: “Ik maakte me meteen zorgen. Hoe zou dit worden opgelost? En hoe moest het dan met de materiaalkosten?” Maar Carla hield haar hoofd koel en belde Sebastiaan van Fietsmaatjes over wat ze nu moesten doen. Hij wees hen op het speciale pechnummer dat keurig netjes op een plaatje achterop de fiets stond. Toen was de hulp snel geregeld. Het tweetal wachtte bij het restaurant op de pechhulp en kreeg een lekker bakje koffie. De pechhulp mocht alleen maar één persoon meenemen vanwege de coronamaatregelen. Marijke: “Toen was Carla zo lief om haar man te bellen en haalde hij ons op met de auto.” Carla: “Zo maak je elke keer wel weer wat mee, met veel dank aan het bestuur van Fietsmaatjes die dit alles voor ons mogelijk maakt tot zelfs een scherm om nu  veilig door te kunnen fietsen!”

Geschreven door: Janneke Kiefte